تعلل در انتقام گیری و پاسخگویی به جنایات به ویژه جنایات تروریستی دشمن را تشجیع و دوستان را دلسرد و حتی ناامید می کند. البته زمان و نحوۀ انتقام گیری باید با توجه به جمیع جهات باشد و مسئولیت آن برعهدۀ تصمیم گیرندگان بالای نظام و نیروهای امنیتی و نظامی است. اما اولا نباید در مقابل تعرض ها و جنایات دولت ها یا گروه های تروریستی سکوت کرد و به صدور بیانیه و محکوم کردن اکتفا کرد، بلکه باید در مقابل هر ضربه ای ضربه ای چند برابر سنگین تر و کوبنده تر وارد کرد و ثانیا این پاسخگویی و گوشمالی نباید زیاد به تأخیر افتد. وعده انتقام دادن و عمل به آن را به آینده ای مبهم و نامعلوم موکول کردن دشمن را در تکرار جنایت و شدت بخشیدن به آن تشجیع می کند و خودی ها و دوستان را دلسرد و روحیۀ آنها را تضعیف می کند. تا تنور داغ است و رسانه های دشمن و آتش بیاران معرکه به حادثه آب و تاب می دهند باید ضربه را وارد کرد. بهترین راه و بلکه تنها راه برای پیشگیری از تکرار جنایات تروریستی واکنش سریع و کوبنده است. در غیر این صورت باید منتظر جنایات بیشتر بود. باید قاطع و کوبنده ستون فقرات دولتی که از تروریسم حمایت می کند را شکست بطوری که از کرده اش پشیمان شود. دیدیم که حمله موشکی از ایران به داعش در سوریه و تروریست دمکرات در کردستان چگونه دوستان ر ا شاد و دشمنان را مرعوب و منکوب کرد. پاسخ کوبنده و پشیمان کننده به تروریست ها و اربابان خلیجی آنها مطالبه عمومی همۀ کسانی است که دلهایشان برای عزت ایران و اقتدار نظام اسلامی می تپد.
البته انتقام قاطع و سریع کار دوم است. کار اول و اساسی پیشگیری از وقوع چنین فاجعه ای و تحکیم امنیت و دقت در حفاظت وبازرسی است. اینکه 4 تروریست حدود صد نفر را در یک جمع نظامی شهید و مجروح کنند چه معنا دارد؟!