اقتصاد محافظتی

بخش معظم دارایی ها و سرمایه های ایران هدر می رود و تلف مي شود؛ با اسراف و تبذیر ها، طرح های ناتمام و رها شده، اختلاس ها، پورسانتها، رانت خواریها، حقوق ها و مزایای نجومی، قاچاق گسترده، خیانت ها، سوء مدیریت ها، خسارت های ناشی از حوادث قابل پیشگیری مثل عدم استحکام بناها در زلزله ها، آتش سوزی ها، خسارت های ناشی از تخریب محیط زیست مثل سیل ها و نابودی اراضی زراعی، خسارت های نجومی ناشی از تصادفات جاده ای، تعطیلی مراکز تولیدی به دلیل واردات سود جویان از خارج، خام فروشی ها، ضررهای ناشی از کاغذبازی های و کارشکنی های اداری، واردات اجناس غیر مفید و گاه مضر، صرف بودجه های کلان در کارهایی که اولویت ندارند، خروج سرمایه های مملکت از کشور و آباد کردن کشورهای دیگر، فرار مغزها، بلوکه شدن اموال ملت ایران از سوی کشورهای زورگو مثل آمریکا و… با چنین وضعیتی هرچه هم که تولید کنیم هرگز گره از کار فروبسته اقتصاد ما باز نخواهد شد. این مثل کیسه ای است که تهش پاره است؛ هرچه در آن بریزی چیزی نمی ماند و همیشه خالیست. بنابراین قبل از اجرای اقتصاد مقاومتی باید “اقتصاد محافظتی” را اجرا کنم. آنچه داریم را از دست ندهیم، تولید و توسعه پیشکش. درواقع اینها باید با هم باشند و محافظت از سرمایه های مملکت و پیشگیری از ضررهای یادشده خود جزئی از اقتصاد مقاومتی است.