از ایرانی هایی که ولنتاین را به همدیگر تبریک می گویند یک سؤال دارم. آیا آمریکایی ها و اروپایی ها به عید نوروز یا شب یلدا یا مناسبت های دیگر ایرانی توجه دارند و این مناسبت ها را به همدیگر تبریک می گویند؟ قطعا توجه ندارند و تبریک نمی گویند. دلیل این امر چیست؟ آیا ایرانی هایی که ولنتاین را به هم تبریک می گویند دلیل اینکه آمریکایی ها نوروز ما را به هم تبریک نمی گویند را می دانند؟ لابد خواهید گفت این یک عید ایرانی است و البته چند کشور دیگر، نه عید آمریکا و اروپا. آنها چون این مناسبت ها را مربوط به فرهنگ خود نمی دانند نسبت به آن بی تفاوت هستند. خوب حالا سؤال این است: چرا بعضی ایرانی ها مناسبت های غربی مثل کریسمس و ولنتاین را به هم تبریک می گویند؟ آیا اینها مربوط به فرهنگ ایرانی است؟ وقت شریفتان را نگیرم این کار هیچ معنایی جز خودباختگی و بیگانه پرستی و بی هویتی ندارد. به این گونه ناهنجاری الینه شدن (alienation) می گویند، به معنای از خودبیگانگی. ناهنجاری خودباختگی هم درجات دارد. درجۀ وخیم آن حالتی است که شخص به خودباختگی خود افتخار می کند و احساس می کند با این کار کلاسش بالاتر می رود. این خودباختگی به شکل های گوناگون خودش را نشان می دهد: در سبک زندگی، سبک پوشش، نوع آرایش، نوع دکور منزل، نوع حرف زدن و کلمات فارسی را با لهجۀ انگلیسی اداکردن و نوع فکر کردن و… یک نمونۀ ننگین این ناهنجاری این است که هنگامی که تعدادی از مردم در انفجاری در فرانسه کشته شدند که البته باعث تأسف همه ما شد، در شمال تهران عده ای به یاد آن قربانیان شمع روشن کردند و عزاداری کردند. البته این قضیه هیچ ربطی به انسان دوستی و تأثر از یک حادثۀ تروریستی ندارد، بلکه ناشی از بیماری خودباختگی است، چون همین مردم برای کشته شدن هزاران نفر در جاهای دیگر دنیا غیر از اروپا و آمریکا هرگز چنین مراسمی برپا نمی کنند و اظهار تأسف نمی کنند. آنها حتی برای کشته شده هموطنان خودشان در عملیات های تروریستی چنین کاری را نمی کنند. این همان بیماری خودباختگی و ازخودبیگانگی است که گسترش آن برای هویت ملی و فرهنگ بومی بسیار زیانبار است! کاش این دسته از ایرانی های ما به اندازه غربی ها حس ملیت داشتند.